okuldan eve gelince, özellikle lisedeyken, o beyaz, ütülü okul gömleğini çıkartıp buruş buruş olacak şekilde bi yerlere atmak adetimdi ... severdim bunu.
sanki hiç sabah olmayacak, hiç o gömleğe ihtiyaç duyulmayacak, o buruşukluk hiç can sıkmayacak gibi...
ama sabahleyin o gömleği bulur giyerdim, sinirle.
sonuçta sabahlar oldu... hatta tüm okullar bitti... o gömleğe hep ihtiyaç duydum...hep canımı sıktı buruşuk gömlekler...
ama bugün... işten gelince gömleğimi paçavra gibi atınca anladım, insanın huyu pekte değişen bişey değil...
ve lal, ve gül, ve döl... ve damarlarımda akan toprak... gidişini, başka türlü açıklayamıyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
- annaaa!!.... isoo aç aç.. kapıyı aç, biri yorum yazıyo...
+ vallaha mı?... du kaydını alim hemen, bi yamuk yaparsa buluruz.
- nazik ol biraz olum...
+ ama abi...