okuldan eve gelince, özellikle lisedeyken, o beyaz, ütülü okul gömleğini çıkartıp buruş buruş olacak şekilde bi yerlere atmak adetimdi ... severdim bunu.
sanki hiç sabah olmayacak, hiç o gömleğe ihtiyaç duyulmayacak, o buruşukluk hiç can sıkmayacak gibi...
ama sabahleyin o gömleği bulur giyerdim, sinirle.
sonuçta sabahlar oldu... hatta tüm okullar bitti... o gömleğe hep ihtiyaç duydum...hep canımı sıktı buruşuk gömlekler...
ama bugün... işten gelince gömleğimi paçavra gibi atınca anladım, insanın huyu pekte değişen bişey değil...
30 Haziran 2010 Çarşamba
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder