bir evin kalabalık yanlızlığında oturuyordu
soğuk ve kasvetli bir havadaydı adam... bu soğuk kendinin mi şehrin mi bilemezken camdan uzaklara baktığı bir anda telefona sarıldı... her hangi bir teselli yetecekti.. ama öyle olmadı kadın ''uyuyordum'' dedi... adam bu saatte mi diyecekti ... diyemedi şehrin ışıkları biraz daha söndü o baktığı pencereden... adam
'' sonra görüşürüz'' dedi...
işte buydu artık hayat... ağlıyamadı adam...
tanıdık bir ses içindi herşey... kim olduğunun önemide yokken..
bir an üzüldü ne bi teselli vardı o telefonda ne başka bişey.... hem uyandırdım diye kahroldu ... bi an hatırladı!!.. kadının sesinde bir uyku yoktu.. belkide uyumuyordu...
adam yıkıldı....
sonra ''yalan söyliyecek değilya uyuyordu besbelli'' dedi...
cevapsız kaldı her soru... ama ne önemi vardı artık bunların ...
hiç bişey ama hiç bişey eskisi gibi değildi...:(
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder